aya ayak basan babacı kırlangıçlar
önce
vuruyor saçların toprağın el değmedik yerine
yağmur tanelerini toplayarak
giden geminin ardından bağırıyor martılar
sessizce umudu kovalayarak
sonra
karanfil gibi açıyor güneşte
birbirini kovalıyor doğma mevsiminde papatyalar
gözlerinle tutacak gibi oluyorsun
tüm evreni kuşatıyor rüzgarlar
tırnaklarını boyuyorsun maviye
parmaklarının arasından geçen zaman
iz bırakmadan fırtınalara karışıyor
bilmiyorlar
aya ayak basan kırlangıçların gölgesini
kaybolan güvercinini beklerken gülücük tarlasında birisi
açar çiçekler dizlerinin üstünde
elini verir bilemezsin
Levent Özbek