BEN BİR USANMAZ OZANIM: HASAN HÜSEYİN KORKMAZGİL/ Hatice Eğilmez Kaya

Hasan Hüseyin’e göre ozanın da yaşı yoktur, şiirin de. Ozan, radyum gibi, uranyum gibi bir mâdendir: şiiryum\… Kendini yiyip bitirmesi beşikten mezara dek sürer ozanın: yanar, yanar, yanar; durmadan yanar! Solumaktır şiir, yürümektir, yüzmektir, yiyip içmektir, şakımaktır, sevmektir, kavga etmektir, gülüp ağlamaktır şiir, ozan için; bunlardan nasıl usanılır, nasıl vazgeçilir!.. Usta şairin şiir dünyasında şiir, bir sürekliliktir. Onu tanımların dar, tutucu, kısır kalıpları içine sokmaya çalışmak boşunadır. O, evrensel köprülerden geçe geçe, zaman zaman, politik, ideolojik renklere bulaşa dolaşa, yürüyüp koşup uçup gider. Onu yakaladığımızı sandığımız yerde bir de bakarız ki birkaç tüy, birkaç kabuk kalmış elimizde. Kovalamaca yeniden başlar! Ozanın kendi kendisiyle kavgası beşikten mezara dek sürer, dedi Hasan Hüseyin. Şairi 1963 Kasım’ında günışığına çıkan ilk kitabım “Kavel”veya 1959’larda yayımlanmaya başlayan şiirleriyle tanıyan şiirseverler elbette ki merak edeceklerdir: ya ondan öncekiler? Hasan Hüseyin, haftada-bir fotoğrafı çekilen, on beşte-bir kilosu tartılan, her yazdığı her çizdiği dosyalanıp kaldırılan mutlu azınlık çocuklarından değilim, böyle bir çevreden gelmiyordu. Beş yaşından sonra şiirle uğraşmaya başladı. On bir on iki yaşlarında, Kerem gibi, Pir Sultan Abdal gibi, hattâ Rıza Tevfik gibi şiirler söylemeye çalıştı. O günlerin “Ülkü Dergisindeki derlemelere özenerek, evlerden, Arap harfleriyle yazılmış kitaplar topladı; çünkü, bunlarda şiir var sanıyordu. Ortaokul ve lise sıralarında heceyi de, aruzu da, özgür koşuğu da denedi. Her üçünde de başarılı olduğu söylenirdi. Sonunda, özgür koşukta buldu aradığını.
Ve aşk habersiz gelir!

Her aşk öyküsü sonsuzluğa uzanan birer köprüdür. Bazen neşe bazen kederle, kimi zaman çiçeklerle kimi zaman yalımla örülmüş.

3 Mayıs 1963… Azime ve Hasan Hüseyin’in öyküleri o gece başlıyor. Uşak. 3 Haziran 1963. Gece. Çocukları uyumuştur Azime’nin. Hayat ağaçları ve türlü türlü kuşlarla bezeli bir Yörük kiliminin üzerine bağdaş kurmuştur genç kadın; saçılmış dergilerin ve kitapların arasında. Yaz gecesi, pencere açık… Açık pencereden odaya dolan gecenin kokuları… Memleketi Ağlasun’a gideceği tatil günleri burnunda tütmektedir. Radyoda acı bir haber… “Nâzım Hikmet öldü” der radyo. “Büyük Türk Şairi Nâzım Hikmet Moskova’da öldü.” der. Azime yaz günü üşür. İşte o an aklına Hasan Hüseyin düşer. Yalnızlıkta, işsizlikte bir başına neden bırakılır böyle büyük bir şair? Onun da, “Nâzım gibi ölmesini mi bekleyeceğiz, yüceltip, ardından ağıt yakmak için?” diye düşünür. Nâzım Hikmet ölmüştür, Hasan Hüseyin’i yakalamak ister. “Henüz yaşıyor Hasan Hüseyin, belki bu yakınlardadır, elimi uzatsam tutarım belki? Ya susarsa o da? Ya o da susturulursa Nâzım gibi?” Sorular kafasında dolanır durur. Ertesi gün Ankara’ya gider yanına iki küçük çocuğunu da alarak. Hasan Hüseyin’i görebilmek için. Türkiye İşçi Partisi’nde, çalıştığı gazetede arar onu, bulamaz. Hasan Hüseyin memleketi Gürün’e gitmiştir. Kemal Çiftler Azime’ye Hasan Hüseyin’i şöyle anlatır: “İnce dalan bir adamdır ha, bekârdır, yalnız yaşar. Tozu dumana katar haa, yere göğe sığmaz! Dağlık yerde büyüdüğü bellidir, Doğuludur sapına kadar. Dünya iyisidir, çok da alaycıdır haa! Ankara’ya geleli birkaç yıl oldu. Onu tanımayanınız var mı desene, tanıyıp da sevmeyeniniz? ”

Üzgün Uşak’a geri döner Azime. Sonrasında bir mektup gelir Hasan Hüseyin’den. Sonra diğerleri. Tam bir yıl süren mektuplaşma iki yıldızın seher vakti birbirine yaklaşıp yaklaşıp uzaklaşması gibidir. Oğulları henüz doğmadan adını Temmuz verirler. Şair Hasan Hüseyin ile edebiyat öğretmeni Azime’nin tertemiz ve insanlık kokan, emek kokan öyküsü… O yıllarda bir edebiyat öğretmeninin solcu bir şaire âşık olması, öyle sıradan bir şey değildi. Fakat Azime aşkının ardında, sevdiği adamın yanında dimdik durur. Büyük şairin mücadelelerle geçen hayatının ortasında, şiir gibi tertemiz, şiir gibi içten bir aşktır bu… Bir o kadar da sıra dışı… 11 Haziran 1964’te, Altındağ Evlendirme Memurluğunda kavuşur ve evlenirler. Törende sadece beş arkadaşları vardı. Azime çocuklarını alıp; Uşak’tan, Ankara’ya yerleşir. Azime ve Hasan Hüseyin bu dünyada yüz yüze; 20 yıl, 6 ay, 8‘ gün, 8 saat kalırlar. Bu süre içinde kaç şubat 29 çekti, bilinmez. Üstelik Hasan Hüseyin’in defterinde “çıkarılmıştır öpüşülmemiş günleri hesaptan!”

Ölümü: Son yıllarda Haşan Hüseyin, ardı ardına yitirmiştir sevdiklerini. Bunlar, bekleyebileceği ölümler değildir ve gidenlerinin hiçbirine doymamıştır. Belki bu yüzden, pek yakınında duyumsar olmuştur ölümü. Kendi ölümünü de sıkça düşünür. 1981 ve 82’de F iliz k ıra n Fırtınası, Acılara Tutunmak, İşıkla rla Oynamayın adlarıyla ve yakın aralıklarla yayımlanan yapıtlarında bu konuyu irdeleyen şiirler yüklücedir. Dolaylı dolaysız ölümü anlattığı; geçmişe, doğduğu toprağa ve eski sevdiklerine özlemlerle yazdığı şiirleri, bu yeni kitabında da hayli yer tutar. Bazı adamlar var; Sevgi’sini, merhemli parmak uçları marifetiyle, dizelerine serpiştiren. Bazı kadınlar var; adına Şiir’ler yazılan, Sevgi’sini taaa yüreğine gömen, alıp başına tâc eden… 1983 yılında, evinde çalışırken beyin kanaması geçirir 6 ay hastanede, 6 ay evde yoğun bakımda kalır. Hayatının aşkı, eşi Azime KORKMAZGİL; bir gün bile, kocasının başından ayrılmaz. Ancak kurtarılamaz Hasan Hüseyin… 26 Şubat 1984’te ölür. Azime’nin Hasan Hüseyin’i, tüm Şiir yüreklilerin Hasan Hüseyin Korkmazgil’i, kavganın ve mücadelenin şairidir o. Maltepe Camii’nde kılınan cenaze namazından sonra Karşıyaka Mezarlığı’nda toprağa verilir. Güzel ruhu şad ola!