kim uyandırdı beni güneşten önce
düşlerim bitmemişti daha ve kırmızı
yoldan çok içim parıldıyordu uzayıp gitti sonra boşluğun peşinden
yetişmek mümkün değildi ve yalnızdım
ve yalnızlığımda baka kaldım
baka kaldı benimle bulutlar ağaçları söylemiyorum bile
ıslak bir şarkı dökülüyordu o sıra yapraklardan ama sakin
oysa davul sesi geliyordu bir yerden hem de öyle böyle değil
ya da yüreğim kopuyordu kökünden kim bilebilir
biri geçti sanki
biri göğün mavisini içe içe üstelik elbiseli
yürüyor muydu yüzüyor muydu anlamak mümkün değil
gölgesiz bir bilmece duruyordu karşımda güpegündüz
sustum sustu benimle her şey
sadece çimenler mırıldanıyordu
peki kim uyandırdı beni güneşten önce
muskasını yazacaktım oysa sırrında ateşin