ra kükrediğinde / Hatice Eğilmez Kaya
yağmurlar,
henüz başlamadan
bulutların karartıları
çökmeden turna katarlarına…
göçmen kuşlar geçer
düşlerimden.
ve ben çocuk
ve ben uyurken!
akşamları, boş bir beşiği sallar
uzun kuyruklu tarla kuşları.
terk ederler eskimiş çatıları,
güneşten şehirleri sessizce.
yorgun avuçlarımla turuncuya boyanır;
çağlar öncesinde,
nakkaşın çizdiği kadın.
gökyüzü masmavi
ve sular durgunken…
ra kükredi bir gün,
dağlar ürperdi sesinden!
denizde lacivert kıvılcımlar…
penceremin buğusu silinmiş;
unutmaların,
tam da sırası gelmişken!
aslında iştar hiç doğmamıştı.
ne altın mızraklı bir güneş ne de
pembe saçları olan bir bebek gibi.
yine de ibrişimden dokunmuş
bohçası ile dolaştı,
ilkyaz çiçekleri çaresizce döküldüğünde.
eski babil ormanlarında ansızın,
bembeyaz bileklerine
asılı ıhlamur ağaçları…