Nihat Ziyalan Sydney 2025 Özgür Zeybek’in şiirini nerede görsem, geçiştirmem, ilgiyle okurum. Şiirlerinde “aşk” teması öne çıksa da, hayatın başka sorunlarına da eğilimlidir. Klaros yayınları’ndan çıkan son kitabı “ATLAS ve PERİŞAN” daki, “demek seni hatırladım” şiirinin bir bölümü üstüne yazarsam, kitabındaki diğer şiirler üstüne de yazmış olacağımı düşünüyorum. Çünkü bu kapsamlı şiir, kitabı temsil edecek…
Özgür Zeybek, bir şair ve bir fotoğraf sanatçısı olarak, gerek kılgısal gerek sezgisel şekilde fotoğrafla şiir arasında deneyimlediği ilişkinin peşine düşmüş, Çok da iyi etmiş. Bu tür sanatlar arası ilişkilerin düşünülmesinde, açıklanmasında büyük fayda ve her iki alan içinde çalışan sanatçılar açısından düşünce uçları oluşturacak kesitler var. Beni dilin üzerindeki odaklandığım okumalarımdan çıkartıp fotoğraf alanında…
Özgür Zeybek’in 2024 Klaros y.basımı ‘Atlas ve Perişan’ kitabına baktığımızda ilk göze çarpan, Zeybek şiirinin anlam peşinde sürüklenen, doğaçlama, konuşur gibi yarattığı kendince geniş yelpaze içinde çoğalan, bizce küçük çevre içinde dolandığı evrenidir.. ”soğuktu Ankara, rutubetli bir macera kiralamıştık kirasını ödememiştik, kaçaktık birbirimize saklandık utançla keşfettik tenlerimizi nerede ışık bulsak, çocukladık” Hani, Cemal Süreya’nın “yıkıcı…
ağzımda metal tadı var, günlerdir gözümün biri senden uykusuz diğeri seninle bahtiyar gidecekmişsin beyaz söyledi, sonra da uçup gitti… bir şarkıyı orta yerinden kesip bir şiiri göğsünden bıçaklayıp, gidecekmişsin… bir kek kalıbına bakıp ağlamak bile varmış hayat ne tuhaf, aşk ne gaddarmış oysa bir harita bu yarısı sende yarısı bende kimse bulamayacak yönünü yarası kalacak…