Tuz ve Su/ Neval Savak

eski bir iskele gibi yıkılarak gitti yaz kasım da gitti sonsuz bir başlangıç sonrası içinde hep durgun sular taşıyan bir değirmen öğüttü durmadan kendine dönen anıları bir attı gövdesinden bağımsız serin rüzgârlar taşıyan sevişilmemiş bir yatağı serdi özenle her gece utanmak burada bitiyordu bir düş başlatıyordu sonrası bahçeyi saran otların yangını, kızgın bir kumun dilini…