GECE VE KADIN/ Ümran Erol
Melisa kokusu, fesleğen kokusuna karışmıştı, Göz ucuyla bile bakmadan, Bir nefeslik hızla geçiyor zaman. Gün, hayallerini boşa çıkarmış Gece, tepeden tırnağa yorgunken; Sessizlik kılığına bürünmüş bir şey, Örtüverdi günün telaşlı gizlerini, Kapkara bir pelerinle Kadının gözyaşlarında duman dumandı, Gecenin gizlerindekiler. Korkuyordu yeniden başlamaktan. Ellerindeki karanlık, kalın damarlardan. Çocukluğunu aradı. Okul bahçesinden taşan seslerden umutlu. Onu…
