Ey Acı Duydun mu Beni, Hüseyin Korkmaz
yastığa uykunu koydun
kapadın geceyi ellerinle
sonrası mı sessizlik hatırası
g ü z geride kalan
bir kadın ve bir rüzgâr baş başa vermiş
karanfil gölgesini heceliyor uyan,
dur dinle,
sen yaz alınyazımı;
silgi arasın işte tanrı–
güz kapıda, açma ama kapını…
koşumsuz ve kanatlı kızıl bir at
rüyandan çıkıp geldi, seyret ki;
sevsin güzü!
karanfiller toz altında
gecenin bir yakasında;
içime döktüğüm sonsuz boşluğa
gerdiğim ağı sarkıtıp
kalbimde bıraktığın küfe çıkarım anla.
güneşi çürüten kış,
eskir ve yaşlanır dediler
tesadüfe bak ki
bir ırmağın gençliğine şimdi rastladım
gökte ay yoktu bu sırada
kimsesiz bir taşın küfü bıraktın
beni iki söz arasında
gençtim, geciktim ama sana taş olmaya
bas beni bağrına taş diyetine ya
bu eski bir küf diyorum şimdi;
gördüğüm her kara taşa, dur dinle,
işte sanrı–
yara kapıda, açma ama sızını…