iklimya / H. İhsan Sönmez
Bir gün gelecek o çağın
sevgiye çağrılısı
diyarı amazon kadını
ruhumdaki alemin büyük sırrısın
güzel iklimya!
tanrının şarkılar söylediği belen
beni doğuran yeryüzünün yolcusu
öğrendim toprağa düşünce
annemin ilkbahar olduğunu.
çarkıfelek çiçekleri büyüttü beni
ifigenyalardan öğrendim
gülün yüreğine bir küçük dokunuşu
izledim suyu ateş dikeni gölgesinde
bebek damlanın yaşlı nehir oluşunu.
meles kıyılarının çakıllı sokaklarını
kartal yuvasında yalnızlığın zirvesini
minik tohumların sabırlı yeşilini
yaşadıkça yazdım ya… İklimya!
yazmakla bitmedi şu ömrün med -ceziri
dudaklarımın çatlağında hissettim sıcağı
elimin avlusu kuru soğuktu, unutmam hiç
düşlerimin parmaklarımda nasıl donduğunu.
ah iklimya! tek sen kaldın smyrna kızı
yaşamak istediğim masalsı coğrafya!
ne zaman suya birden fazla yaprak düşse
yansıdığın göle konuverse hayal sürüleri
kanat çırpar havalanır göçmen benliğim
kara bulutları dağıtır merhamet kuşları
onları izlerken peşlerinden seslenirim;
sevginin gökyüzüne tutunmak olduğunu.
ah iklimya!
henüz bulamadığım saklı kentin ecesi
gülümse gelecek çağın duyduğun çağrısına.
nasıl anlatabilir bir akşam sensiz burcunu
huzurunda eğilmeden nasıl söyleyebilir
bir gün kovulma pahasına cennetten
aşkın diğer adının da özgürlük olduğunu…
