kırlangıç yuvası
sokaklarda büyülü sessizlik
ne kaldırımdan vapur geçiyor
ne de karşı kıyıya
yüzen bir tramvay var
denizin göğsünde gül açıyor
bir midyenin penceresinden
el sallıyor papatyalar
parktaki karınca yuvasına
yolcu taşıyor şoför arif
asuman kız güvercinlerle
ebabilce konuşuyor
mahalleye geçiyorum
sokakları şehir basmış
kimin umurunda…
bardağımda güneş
yine akşam oluyor işte
kafayı bulduğum saatler
susuz rakıya kattığım düşler
beyaz bir gülücük mezem
sarhoşum ya aklıma fincan geliyor
kahve köpüğünde bir güzel
saçlarını şiirle tarıyorum
hayallerine kırıklar düşüyor
kırlangıçlar gecikir mi?
hepsi kalbime yuva yapıyor
sonra vuruyor ansızın
mavi rüzgâr dudaklarıma
ve akşam bitince nicedir vakit
gecenin kapısını yalnızlık aralıyor
ve özgür yaşayabilirsen kendince
senden öte, benden geriye
bir öpüşlük, tek kullanımlık
varım diyebildiğin bir hayat kalıyor
H. İhsan Sönmez