MORARIR PARMAK UÇLARIM
İçimden atamadığım
İlkbahar sevinçleri
Bana nüfuz etmeyi bırakın
Ben sadece
Lacivert bir akşamüstünde
Ölümü düşünmüyorsam eğer
Sizi hatırlarım.
Parşömen kağıtları
Düşmeyin yollarıma
Devinen şehrin ışıltısı
Kör eder gözlerimi
Bakamam beyaz satırlara
Kalem vermeyin bana
Rüzgar kamçı gibi savurur tenimi
Ellerimde binlerce yitirdiğim
Yaşamın taneleri uçuşur
Yerlerden toplamaya çalıştığım çaresizlik
Çamurla kaplar ellerimi tutamam
Ufukta kızarsa da güneş
Pencerelerim sıcağa da açılsa
Ve sözleriniz
Sonbahar kadar serin de olsa
Okşasa da tenimi
Bana kalem kağıt vermeyin.
Hayal kurmamı istemeyin benden
Koyu karanlıkların esir aldığı
Sanrılara kapılırım
Aynadaki çarpık yansımam gülümser bana
Uzun bir vaveyla duyulur
Kırılır sonra
İçime akıttığım inkisarları dökemem satırlara
Dökersem morarır parmak uçlarım
Bu yüzden kalem ve kağıt vermeyin bana
Yazarsam dağılırım.
Şiir: Şule Şilen
Resim: Necla Yıldız
