SALDIK UÇURTMALARIMIZI GÖKYÜZÜNE
İsmail ZORBA
Yağmur yağıyor, sanki bir rüyadayım. İçime bahar kokuları dolduruyorum. Oysa sonbahar yaprakları dökülüyor gözlerime. Sarı, turuncu yapraklar toprağın üzerinde. Ağaçlar sonbaharda kuşanacakları giysilerini kış vakti telaşsız çıkarıyorlar. Yağmur yağıyor, uyanıyorum.
Üşüyorum, mutluyum. Üşümekten mutluyum. Üşürken umutluyum. Soğuğu nasıl da özlemişim. Kasım aralığa evrilirken son yaz günlerinde, son yaz aşklarını yaşıyormuşum. Üşüyorum içimde sadece soğuktan sıcağa sığınan bir yürek var. Arıyorum, üşüyorum.
Yollarda insan yüzleri görüyorum. Her neslin yüzleri bir başka. Kıyafetleri, edaları ve de dilleri bir başka. Bizim Yüzlerimizdeki farklılık neydi? Bizim farklılığımız ne kıyafetlerimizdeydi ne edamızda ne de dilimizde. Biz düşüncelerimizle farklıydık, sevgimizde bir. Uçurumlar yoktu yüzlerimizde. Sevginin gölgesine sığınırdık. Kış kışlığını bilirdi o zamanlar, ata atalığını, evlat evlatlığını. Yüzler birbirini bilirdi, yüzler yüzlerden okurdu. Şimdilerde ise sadece tanıyan biliyor. Oysa tanınmayan o kadar çok ki..
Yağmur yağıyor ardınca güneş açıyor. Sonra sökün eylesin ebem kuşakları. Biz ahlakı unutmuşken beraberinde gönüle dair nice kelimeyi de unuttuk. Onurumuzu da uçurtma yaptık kendimize. Beraberinde erdemi, vefayı kuyruğuna ekledik. Sonra saldık uçurtmalarımızı gökyüzüne. Oysa sözcükler tek tek sökülürken hayatımızdan, belleğimizden biz içimizdekiinsanı ne zaman gurbete çıkardık bilemedik? Sırf bu yüzden gözyaşımızın bir hakikati yoktur, bir de insan olmamızın.
Bir rüzgar esiyor; Sivas’ın yollarında bıçak gibi eseninden değil bu rüzgar. Bilirim gurbetten gelir. Bu asrın her şeyi bilen insanları nereden bilecek adaletin gerçeğini. Hakikatimizi aramaya çıkalım. Hakikatle yüzleştirelim insanlarımızı. Yalancı kışlardan uzak tutalım. Baharı baharda yaşasınlar, kışı kışta, yazı yazda. Sonbahar ise şarkılarıyla eşlik etsin ki hep hatırlasınlar yalancı baharların yitip götürdüğü gök ekinken biçilenleri. Bırakın insanlae üşüsünler, üşürken ısınmaya heves etsinler. Bakın bir yaz geldi geçti. Yanmadan donmaya durdu insanlar .
Olmadan olmaya benzemez yanmadan donmak. Donarak yanmak er kişinin harcıysa yanarak donmak da nedir? Sadece insan olmak! O kadar sınırda durduk oysa. İçimizde ukde kaldı başka sınıfların bayrakları. Söze ne hacet der Çağrı’nın sahibi. O söylemişse gelen kıyamet bile olsa sadece fidan ekmeye duralım.
Evet biz konuşmayız,konuşursak yeri geldiğinde konuşuruz. Öyle zamanlar vardır ki dervişliğin hükmünce iade edersin söylenenleri. Yıkıldığın gibi ayakta kalmayı bilirsin. Doksan dokuz isminle usulen geldi kış. Aynı evdeki misafir gibi. Ne yer ne içeriz. Bu kalabalık mekanlarda söze durmayı öğreniriz. Söze durmak sözü kuşatmak demektir. Oysa söze durmak sözünde durmaktan geçer. Eğer o gün sözünde durunca kazanıyorsak bu iyi bir kazanıştır. İnsanca bir hak ediştir. Mazeretsizliğin çaresizliğinde durursan kendine gelmeye başlarsın.
Zaman ve mekan insanın bir türlü iki yakasını düzeltmesine izin vermiyor. Yarı uykusuz yarı sarhoş dolanıyorsun sokak ortalarında.Önüm, arkam, sağım, solum hep birbirine geçmiş. Vaziyetim per ü perişan. Nereye dönsem hep aynı yüzler. Biliyorum benim de bir çıkış yolu var. Ama bir sürünün peşi sıra değil.
Boğazım yanıyor, hâlim perişan. Renkli fotoğraflarda yerim yok benim. Bırakın siyah beyaz fotoğrafların sükunetinde huzurlu yaşayayım. Siyah beyazın asaletinde, zarafetinde.
Defterlerin kaybında insan kayıplarının izlerini sürmek mi? Bırakın çocuklarımız dilediklerince yaşasın derken tanıma, neyi tanıma? Önce benliğindeki beni tanı. Nereden geldiğini iyice belle, nerede durduğunu bul, nereye gideceğini bil. Her kayboluş bir yitiştir aslında. Bunu unutma.
Bak hiçbir şey bildiğin gibi değil, ezberindeki gibi hiç değil. Ezberbozanlara ihtiyacım var. Ezberbozmak dayımlar gününden varmış. Bilemedik ama biz bilemesek de arafta kalanlar bilir. Arafta sıkışıp kalanlar. Ne sen olanlar ne de ben, ne de siz, ne de onlar..
Asrın kayboluşunu yaşıyoruz bir de yalnızlığını. Bu yalnızlıkta kimseler konuşmuyor. Sözü hakkı olana teslim etmiyor. Bu yüzden yaşamıyoruz. Yaşadıklarımız birer suret adeta.
Bilmediğimizde çabuk kayboluruz, bildiğimizde ise haykırıyoruz. Bilmenin de bir adabı mı yok muydu? Adapları nerede terk ettik, herkes bir toplansın başında. İnsanı hatırlasın, insanla tamamlansın.
