An/ Tuğçe Yerdelen
An/ Tuğçe Yerdelen Uzaklardan duyulurken acı sesin çığlığı, Yırtarken sağırlaşmış kulakları, Benliği yakıp kavuran acı, Not düşürmüştü geceye, Gün ağarmaya başlamışken, Aynı acı, aynı hüzün dokundu kalbe, Kalbe mi dokundu? Yoksa yerleşmiş bir hüzün mü sızladı? Bir an sadece bir an, Hüznün ve acının katmerlendiği, Aynı zamanda umudun yorulduğu o an, Güneşin ışıldamasıyla pas parlak…